Τουρίστας στη δυστυχία

Μπορεί η ζωή να μη σταματά. Η φωτιά να καίει, έστω να σιγοκαίει. Σιγοκαίει, όμως, επειδή της έριξαν επιβραδυντικό υγρό και θα αργοσβήνει μέχρι να έλθει και η ριπή του νερού που θα τη σβήσει ολότελα.

Κάπως έτσι σκέφτηκα όταν διάβασα την ανάρτηση μιας φίλης και παλιάς γνωστής μου από τα μουσικά πράγματα στο facebook, η οποία έγραφε τα εξής:

"Έχει πολλή πλάκα που ενώ η Ελλάδα ρημάζεται από την κρίση, και κάθε μέρα που περνάει χάνουμε και μερικούς πόντους ποιότητας ζωής, ορισμένοι εξακολουθούν να ζουν στην καρακοσμάρα τους, και να μιλούν για τα πράγματα με όρους Λονδίνου, Βαρκελώνης ή Νέας Υόρκης. Σαν να μην ζουν εδώ, σαν να είναι τουρίστες, που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε ένα αεροδρόμιο, εξαιτίας μιας σκοτεινά υποκινούμενης πολύμηνης απεργίας των πιλότων, και σκέφτηκαν "ε, δεν αράζουμε και λίγο στην Αθήνα;"... Τι σου κάνει η άρνηση, τα έχει αναλύσει αυτά καλά η κοινωνική ψυχολογία."

Κι ήταν αυτά που ήθελα να πω. Να βγάλω από μέσα μου αυτό το ερωτηματικό, το θυμό μερικές φορές, τη στενοχώρια, τη θλίψη… Γιατί, έβλεπα ανθρώπους να γράφουν και άκουγα να μιλούν για υπέροχα ταξίδια, για αγώνες της ομάδας τους, για αγώνες τένις, για φόρμουλα 1… Κι εμένα με ενδιαφέρουν όλα αυτά, μα τώρα τα έχω αφήσει σε δεύτερη μοίρα.

Να, σήμερα, βρισκόμουν κάπου όπου ένας ασφαλιστής έκανε ολόκληρη ανάλυση για το ποια είναι η Νο 1 εγχείρηση στον κόσμο και επιχειρηματολογούσε επάνω στο γιατί τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο σπαταλούν τόσα δισεκατομμύρια για να κάνουν αυτή την εγχείρηση. Έστρεψα την προσοχή μου αλλού. Δεν με ενδιέφερε να μάθω…

Μια άλλη παρέα, μικρή, λίγο πιο πέρα, σχολίαζε τα κοσμικά…

Άλλοι καθημερινά περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους ποστάροντας ασταμάτητα βίντεο και τραγούδια στο facebook, το Google+ και δεν ξέρω πού αλλού. Άλλοι, σπαταλούν φαιά ουσία για να βρουν μία εξυπνάδα 140 χαρακτήρων να γράψουν στο twitter για γκόμενες ή γκόμενους, για τηλεπερσόνες, για δεσμούς διασήμων, για το πώς πίνουν το φραπέ…

Και θέλω να τους φωνάξω… Να τους ρωτήσω...

ΠΑΨΤΕ, ΡΕ! 

Τι κάνετε;

Κάποιος δίπλα σας χάνει τη δουλειά του, κάποιος χάνει την ευκαιρία του στη ζωή, κάποιος δεν νιώθει ότι η ζωή συνεχίζεται, κάποιος δεν έχει καν ζωή…

Κάποιος ψάχνει στα σκουπίδια, κάποιος κοιμάται στα πεζοδρόμια, τα παγκάκια, τα γκαζόν, το χώμα…

Κάποιος δεν έχει πατρίδα γιατί του την πήρες εσύ κι εγώ και όλοι μας μαζί. Κι είναι τώρα φυλακισμένος έχοντας διαπράξει το στυγερό έγκλημα του ονείρου μιας καλύτερης ζωής μακριά απ’ την πατρίδα του.

Και σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον μία συστολή ή, έστω, να αποδεχθούν ότι αν έχεις να φας δεν πηγαίνεις δίπλα στον πεινασμένο να στρώσεις το τραπέζι σου. Ούτε έχει καμμία σημασία ποιος φταίει γι' αυτό. Μπορεί να φταίω κι εγώ, να φταίμε όλοι. .

Τους βλέπω, τους ακούω, τους παρατηρώ να περιφέρουν την ανεμελιά τους και να προσπαθούν να την επιβάλλουν και στους άλλους και φέρνω στο νου μου την εικόνα των τουριστών στο Πουκέτ να λιάζονται στην παραλία δίπλα στα ξεβρασμένα πτώματα που άφησε πίσω του το τσουνάμι. Κι εκείνοι δικαιολογούνταν ότι έμειναν για να στηρίξουν οικονομικά τον τόπο. Κι αυτοί δικαιολογούνται, «η ζωή , «συνεχίζεται», «σιγά μην αλλάξω εγώ τον κόσμο», «όλοι ίδιοι είναι, μωρέ», «ο έλληνας δεν αλλάζει»…

Παλιότερα το έλεγαν «εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα;»…

Τουρίστες στην κρίση ή απλώς θεατές της. Όπως κι αν έχει, δεν μπορείς να αρνηθείς την πραγματικότητα. Θα έλθει, θα στο ρίξει κι εσένα το χαστούκι. Κι αν δεν στο ρίξει εσένα θα σε βασανίζει ρίχνοντάς το στο φίλο, το συγγενή, το γείτονα, το γνωστό σου. Κι εσύ θα έχεις μείνει να κάνεις τουρισμό μέσα στη δυστυχία των άλλων κι αύριο-μεθαύριο, αν έχεις καταφέρει να μείνεις τουρίστας και δεν έχεις γίνει αξιοθέατο της κρίσης για τα μάτια κάποιου άλλου τουρίστα θα έχεις να επιδεικνύεις ένα μακάβριο άλμπουμ διακοπών.

Οι φωτογραφίες σου από την κρουαζιέρα σου στην κρίση…