(Φαντ)αστικοί μύθοι aka Urban Legends - Μύθος 1: το ξεσκαρτάρισμα κι ο πατριώτης

Ιστορίες απ’ το δρόμο τον αληθινό και τον ψηφιακό που σε κάνουν να αναρωτιέσαι: είναι ο μύθος πάντα φαντασία;

Να γίνουμε πατριώτες κι εμείς, άρχισαν να φωνάζουν κάποιοι όταν αντιλήφθηκαν ότι οι προδότες ντύθηκαν πατριώτες. Μα, είχαν βγάλει και ποτέ τη στολή οι προδότες; Πάντα λύκοι ντυμένοι με προβιά ήταν. Με την προβιά του πατριώτη.

«Αντιμνημονιακό - αντιναζιστικό - πατριωτικό κίνημα!», δήλωναν ξαφνικά οι αριστεροί όπου στεκόντουσαν κι όπου βρισκόντουσαν..

«Μα, πότε πάψαμε να είμαστε πατριώτες», αναρωτήθηκε ο παππούς που παιδάκι ακόμα βοήθαγε το ΕΑΜ. Που νέος ήταν στους δρόμους για τον 1-1-4. Που βρέθηκε εξορία κάποτε από αυτούς, που παιδί, θυμόταν να κυκλοφορούν με τις στολές και να χαιρετάνε τον εχθρό με το δικό του χαιρετισμό. Που πούλαγαν το λάδι σα χρυσάφι όταν τα κάρα μάζευαν κουφάρια αποστεωμένα από τους δρόμους της Αθήνας. Που πήραν τον πατέρα του ένα βράδυ και δεν τον ξαναείδε. Που όταν η ΕΔΑ βγήκε δεύτερη στις εκλογές τους άκουγε και πάλι να τον λένε ακραίο.

-          Δηλαδή, εμείς δεν είμαστε πατριώτες, σύντροφε;

-          Είμαστε, πώς δεν είμαστε μα ο κόσμος δεν το ξέρει. Κι ο αντίπαλος μας λέει πως δεν είμαστε. Του δίνουμε δικαιώματα κι εμείς, βλέπεις…

-          Εμείς;

-          Ε, είναι και μερικοί που λένε ό,τι τους περνάει απ’ το μυαλό, που μιλάνε για ανατροπές, που στηρίζουν -άθελά τους, δε λέω-, τρομοκράτες…

-          Τι μου λες; Πότε έγιναν αυτά κι εγώ δεν πήρα χαμπάρι;

-          Δεν άκουσες το σύντροφο-βουλευτή που μίλησε για τα γουναράδικα;

-          Και λοιπόν; Ήταν τρομοκράτης ο Άρης;

-          Δεν είδες κείνους που στήριζαν τους καταληψίες, που φώναζαν για τους τρομοκράτες όταν τους έπιαναν; Χαμπάρι δεν πήρανε ότι οι εποχές άλλαξαν, ότι οι άλλοι έχουν αγριέψει και μας περιμένουν στη γωνία;

-          Για τα δικαιώματα φώναζαν, σύντροφε. Μήτε για τον τρομοκράτη μήτε για τις πράξεις του. Τι να κάνουν; Να σωπάσουν;

-          Ε, ναι, αλλά δεν τα λες αυτά τέτοιους καιρούς.

-          Γιατί;

-          Μας κάνουν κακό.

-          Εμάς;

-          Δίνουν λαβή στον αντίπαλο.

-          Ο αντίπαλος πάντοτε τέτοια μας έλεγε, σύντροφε…

-          Ε, δεν πειράζει να τους κάνουμε λίγο στην άκρη, βρε αδελφέ. Να μην ακούγονται τώρα που τα πράγματα είναι δύσκολα και πάμε για κυβέρνηση.

-          Σύντροφε, όταν κλείνεις στόματα κι όταν βαφτίζεις το δίκιο άκρη τότε το κάνεις ίδιο με το άδικο. Και θα ΄ρθει το άδικο και θα σε βαράει με το ίδιο σου το δίκιο.

-          Τι εννοείς;

-          Εννοώ πως, τώρα κι οι φασίστες θα πουν «5-6 ακραίους έχουμε, θα τους διώξουμε και είμαστε έτοιμοι και σοβαροί για να κυβερνήσουμε». Χαμπάρι δεν πήρες ότι κι αυτοί τόσο καιρό αυτό θέλουν να πουν; Μα, ο φασίστας δεν αλλάζει. Μόνο με αίμα κυβερνάει και μίσος. Κι άμα διώξεις τους συντρόφους μας ποιοι θα μείνουν και τι θα λένε; Μίλαγε η αριστερά ποτέ μονάχα για πατριωτισμό; Σάμπως, μονάχα με πατριωτισμό ζεις δίκαια; Ή τρώει ψωμί ο πεινασμένος; Την πατρίδα, σύντροφε, τη νιώθεις σα σε τρέφει και σε αγκαλιάζει. Δε τη νιώθεις όταν δηλώνεις πατριώτης.