Τέσσερα κανάλια… Να τ’ αφήσω;

Ποιος μπορεί να ελέγξει το πόσες επιχειρήσεις μπορούν να υπάρχουν σε ένα κλάδο;

Πολύ περισσότερο, δε, πόσα κανάλια ή ΜΜΕ εν γένει κι ας επικαλείται όποιες μελέτες θέλει η οποιαδήποτε εξουσία, αφού κάθε αντίθετη ενέργειά της είναι προσπάθεια χειραγώγησης και φίμωσης του Τύπου.

Και ποιος εγγυάται ότι αύριο αυτή η εξουσία δεν θα ορίσει και πόσες εφημερίδες και πόσα περιοδικά πρέπει να εκδίδονται ή πόσες ιστοσελίδες και πόσα ραδιόφωνα μπορεί να αντέξει η χώρα σύμφωνα με τον πληθυσμό της ή το κατά κεφαλήν εισόδημα ή ό,τι  άλλο σκαρφιστεί.

Η κυβέρνηση του Τσίπρα, βέβαια, πατάει επάνω στην απέχθεια που προκάλεσαν στην ελληνική κοινωνία οι ίδιοι οι καναλάρχες και βαρώνοι των ελληνικών media με την αντικοινωνική, μισάνθρωπη και ακραία νεοφιλελεύθερη στάση τους όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και τον ρόλο που έπαιξαν στην εφαρμογή των μνημονίων.

Όμως, πόσο αυτή η κυβέρνηση του τρίτου μνημονίου μπορεί να πείσει για τον πόλεμο απέναντι σε όλους αυτούς; Ούτε πρόστιμα εισέπραξε ούτε διόδια κατάργησε ούτε φορολογικούς ελέγχους έκανε. Περισσότερο, λοιπόν, υποψιάζει για νέες σχέσεις διαπλοκής και δημιουργία νέων τζακιών στην ενημέρωση.

Η διαπλοκή δεν χτυπιέται με λιγότερα κανάλια ούτε με λιγότερες εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, ραδιόφωνα. Χτυπιέται με κανόνες του παιχνιδιού που γίνονται σεβαστοί από όλους και το κράτος φροντίζει την τήρησή τους.

Και, κυρίως, χτυπιέται με τη διατήρηση των σχέσεων σε επίπεδο ενημέρωσης και μόνο και όχι με τον εναγκαλισμό της εξουσίας με την λεγόμενη 4^η εξουσία.

Αν, δηλαδή, μπορούσαν να υπάρχουν 10 ή 20 κανάλια εθνικής εμβέλειας (που η ψηφιακή πλατφόρμα επιτρέπει χωρίς κανένα πρόβλημα) τα οποία είναι υγιή οικονομικώς γιατί να μην υπάρχουν; Και ποιος είναι αυτός που θα ορίσει ότι μπορούν να λειτουργούν μόνο τέσσερα ή πέντε ή έξι; Ποιος είναι αυτός που θα αφήσει άνεργους μερικές χιλιάδες τεχνικών, υπαλλήλων, δημοσιογράφων που απασχολούνται σε αυτά τα ΜΜΕ χωρίς να προβλέπει το παραμικρό για το μέλλον τους;

Αν ήθελε το κράτος ας καταργούσε δια νόμου την ιδιωτική τηλεόραση και τα ιδιωτικά ραδιόφωνα που είναι εξίσου αντιδημοκρατικό. Από τη στιγμή που αποδέχεται, όμως, τη λειτουργία ιδιωτικών καναλιών δεν μπορεί να έρχεται ως δήθεν υπέρμαχος της ποιότητας του περιεχομένου τους.

Μπορεί, όμως, αντ’ αυτού, να φροντίσει ώστε να μην υπάρχει υπερσυγκέντρωση τίτλων και Μέσων ή να μην μπορεί να διαθέτει ΜΜΕ όποιος αναλαμβάνει κρατικά έργα ή προμήθειες (και αρκετά άλλα) μα έτσι κινδυνεύει να κόψει τον ομφάλιο λώρο της χρηματοδότησης των κομμάτων και αυτό το μοναδικό σε δύναμη μέσο εκβίασης.

Κάθε τι άλλο είναι αντιδημοκρατικό για να μην πούμε κάτι χειρότερο και απλώς, επιβεβαιώνει τους χαρακτηρισμούς νεομουσολινισμού που τους αποδίδονται..

Πρώτο χαστούκι: επεστράφη ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας από τρόικα

Μπορεί ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του να διαβεβαιώνουν ότι θα κάνουν αριστερή διαχείριση του υπερμνημονίου που αποδέχθηκαν στο όνομά μας, αλλά οι Ευρωπαίοι δεν δείχνουν να τον συμμερίζονται. Η πρώτη αριστερή μνημονιακή ιστορία, λοιπόν, ξεκινά από την αρχή της εβδομάδας με τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και το ηχηρό χαστούκι της τρόικας...

Ο "υπουργός" Δικαιοσύνης απέστειλε εις τας Ευρώπας για έγκριση το ημιτελές, είναι η αλήθεια, σχέδιο της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής υπό τον κ. Δημήτρη Κράνη, το οποίο θα αντικαθιστούσε το περίφημο προηγούμενο σχέδιο της επιτροπής του Ιωάννη Χαμηλοθώρη που επέτρεπε τις κατασχέσεις σπιτιών και μετέτρεπε τη δικαιοσύνη σε ακραία ταξική.

Ε, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι "εταίροι" μας την επέστρεψαν ως απαράδεκτη όχι επειδή ήταν ημιτελής, αλλά επειδή ήταν πολυσέλιδη, απαντώντας ότι θα στείλουν τη δική τους έτοιμη και κατά πολύ μικρότερη! Δεν κάθισαν καν να τη διαβάσουν, δηλαδή.

Αυτό αποκαλύφθηκε χθες, Παρασκευή 17 Ιουλίου,  στην Ολομέλεια των Προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδας από τα δύ6ο μέλη της Επιτροπής Κράνη που συμμετείχαν στο πάνελ των ομιλητών.

Πρώτη νίκη του "πρωθυπουργού" για την άμβλυνση των επιπτώσεων με τον "αριστερό" τρόπο, δηλαδή.

Για να το κάνουμε, λοιπόν, λιανά, ξεχάστε τα σπίτια σας εάν έχετε δάνεια, ξεχάστε και την οποιαδήποτε δυνατότητα προσφυγής στη Δικαιοσύνη, τουλάχιστον, ατομικά, ξεχάστε τις ανοιχτές διαδικασίες.

Το σχέδιο Χαμηλοθώρη, το οποίο καταψηφίστηκε από τους δικηγόρους σε ποσοστό 93% (!!!) και για το οποίο οι δικηγορικοί σύλλογοι κατέβηκαν σε αποχή διαρκείας τον Δεκέμβριο του 2014 μέχρι και τις εκλογές του Ιανουαρίου, προέβλεπε διαδικασίες εξπρές για τις κατασχέσεις, προτεραιότητα των τραπεζών στους πλειστηριασμούς, αλλά και την κατάργηση εξέτασης μαρτύρων στο ακροατήριο (!!!), μεταξύ πολλών άλλων.

Πρώτη δημοσίευση apofasismenoi.gr

Ο(δια)πραγματευτής Αλέξης

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε Σχέδιο Β ή Plan B, ευρωπαϊστί, θα το είχε παραγγείλει και νυχθημερόν θα δούλευαν επαΐοντες γι’ αυτό ώστε να πάει να διαπραγματευτεί έχοντας όλα τα απαραίτητα όπλα…

Μα, ο Αλέξης δεν ήθελε. Κι ο ίδιος το έλεγε, το ομολογούσε είτε άμεσα είτε έμμεσα. "Δεν θα χρειαστεί", έλεγε κατηγορηματικά κι όλοι αφελώς θεωρούσαν ότι εννοούσε πως δεν θα χρειαστεί απλώς και μόνον επειδή δεν πρόκειται, δεν μπορούν και δεν θέλουν να μας διώξουν από το Ευρώ.

Μα, ο Αλέξης εννοούσε ότι δεν το χρειάζεται γιατί δεν το θέλει.

Κι ο τελευταίος αφελής, βέβαια, αντιλαμβάνεται ότι όταν πας να διαπραγματευτείς με τον εχθρό πρέπει να διαθέτεις και το φόβητρο. Πρέπει κι εσύ να έχεις ένα όπλο στο τραπέζι. Διαφορετικά δεν πας να διαπραγματευτείς μα για να συνθηκολογήσεις.

Ο Αλέξης δεν πήγε όμως ούτε γι’ αυτό. Πήγε για άνευ όρων παράδοση.

Παριστάνοντας ότι διαπραγματεύεται, φορτώνοντας τα βάρη στον Γιάνη Βαρουφάκη που, φιλόδοξος για την ανάμιξή του στην πολιτική ήταν μα έμπειρος γι’ αυτό καθόλου. Κι όποτε χρειαζόταν εμφανιζόταν ο Γιάννης Δραγασάκης κι η λοιπή παρέα του συμβιβασμού για να επαναφέρει τον Γιάνη στην τάξη.

Το ομολόγησε κι ο ίδιος ο Δραγασάκης (η σπίθα του συμβιβασμού του ’89) στη συνέντευξη του στον Πάνο Χαρίτο την Τρίτη το βράδυ πριν από το δημοψήφισμα.

«Αυτή (σ.σ. η δική του, δηλαδή) ήταν η διαπραγματευτική μας τακτική εξ αρχής», του συμβιβασμού και της υποχώρησης.

Αν ήθελε, άλλωστε, να διεκδικήσει και όχι να παραχωρήσει θα έστηνε μία διαπραγματευτική ομάδα που θα περιλάμβανε έστω και έναν αριστερό. Αντ’ αυτού, είχαμε τον Γιάννη Δραγασάκη υπέρμαχο φανατικό του Ευρώ, τον Γιάνη Βαρουφάκη που η σχέση του με τον Μαρξ ίσως να ήταν κάποτε στυλιστική φορώντας κάποιο t-shirt ίσως, την Ελενα Παναρίτη, την οικονομική δολοφόνο (ή επιστήμονα;) του νεοφιλελευθερισμού, τον κ. Σαγιά των ιδιωτικοποιήσεων.

Και φτάσαμε σε ένα απατηλό, ασαφές δημοψήφισμα όπου ούτε λίγο ούτε πολύ ο Αλέξης ζήτησε να επιλέξει ο λαός του ανάμεσα σε ένα μνημόνιο και ένα μνημόνιο+. Μα, τα στελέχη του την ίδια ώρα μιλούσαν για "Όχι στη λιτότητα" ενώ στην πραγματικότητα σε έβαζαν να επιλέξεις πόση ακριβώς λιτότητα δέχεσαι. Τα στελέχη του την ίδια ώρα μιλούσαν για περηφάνεια, για αντίσταση, για ένα Όχι στη διάλυση της Ευρώπης που σχεδιάζει η Γερμανία. Στις πλατείες, στα γραφεία των οργανώσεων μελών, στα social media, στα τηλεπαράθυρα…

Και κάποιοι λένε πως ο Αλέξης περίμενε το Ναι για να καταφέρει να αποδράσει. Μα, ο Αλέξης το Όχι περίμενε, ίσως μόνο σε χαμηλότερο ποσοστό που να μαρτυρά ένα λαό διχασμένο. Κι ίσως μονάχα γι’ αυτό να εξεπλάγη αφού ήταν δύσκολο να διαχειριστεί το Όχι των 2/3 της κοινωνίας. Το Όχι που διαχειριζόμενός το σωστά θα το υποβίβαζε, ευτελίζοντας την αντίσταση, ακυρώνοντας την υπερήφανη στάση, προάγοντας το δόγμα ΤΙΝΑ.

There is no alternative.

Κι αυτό είναι το δόγμα του Αλέξη…

Διότι αν ήθελε να διαπραγματευτεί κάτι καλύτερο θα ψήφιζε και δέκα νομοσχέδια στους έξι μήνες διακυβέρνησής του που υποδυόταν τον διαπραγματευόμενο. Αντ’ αυτού, μονάχα ένα νομοσχέδιο ελάφρυνσης της πολύπαθης αυτής κοινωνίας ψήφισε. Τις 100 δόσεις. Το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια ήταν μία οπισθοχώρηση των αριστερών θέσεων. Ακόμα και το Ποτάμι είχε πιο προωθημένες θέσεις. Το νομοσχέδιο για την ΕΡΤ, με μεγάλη καθυστέρηση, δεν είχε φτιαχτεί ποτέ και αναγκάστηκε να καταθέσει το νομοσχέδιο για τη ΝΕΡΙΤ με άλλα ονόματα και μικρές διορθώσεις.

Ούτε για τα εργατικά ούτε για τα δάνεια ούτε για τις φορολογικές ελαφρύνσεις ούτε για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών ούτε για τα διόδια ούτε για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ούτε…

Έστω ένα από τα προαναφερόμενα να ψήφιζε ώστε να δείξει ότι είναι αποφασισμένος να αντισταθεί.

Πήγε, λοιπόν, να διαπραγματευτεί ως συνέχεια του κράτους.

Και το καμιά θυσία για το ευρώ έγινε πάση θυσία συμφωνία.

Και το δεν ξεπουλάμε δημόσια περιουσία έγινε «το αφεντικό τρελάθηκε».

Και το σχίζουμε τα μνημόνια έγινε σχίζουμε τα παλιά μνημόνια για το καλύτερο, το πιο όμορφο απ’ όλα που δεν το ‘χεις δει ακόμα.

Κι η χυδαιότητα δεν σταμάτησε εκεί…

Επέστρεψε εδώ δηλώνοντας δεξιά κι αριστερά ότι κουράστηκε, διαπραγματεύτηκε σκληρά κι ίσως έκανε και κάποια λάθη (μα μία συγγνώμη δεν ζήτησε γι’ αυτό) μα μόνο η δική του κυβέρνηση θα καταφέρει να διαχειριστεί υπέρ του λαού αυτό το μνημόνιο που τον εξαφανίζει.

Ισοπεδώνοντας έτσι και την αριστερά, τα ιδεώδη της…

Αδειάζοντας και το αριστερό κομμάτι του κόμματός του που τόσο καιρό πάσχιζε να το βγάλει στο περιθώριο ή και να το διώξει.

Κι αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί η μόνη του πολιτική γραμμή επί τρία χρόνια ήταν η αλληλεγγύη. Για να την εκμεταλλευτεί κι αυτή και να την κάνει επιχείρημά του ώστε να παραμείνει γαντζωμένος σε αυτό που για να κατακτήσει έβαλαν πλάτη δεκάδες χιλιάδες μελών του κόμματός του και αρκετές χιλιάδες αριστερών. Η αλληλεγγύη του Αλέξη αφορούσε τον ίδιο. Αλληλεγγύη του λαού στον σκληρά διαπραγματευόμενο πρωθυπουργό του, που έβγαλε και έρπη από το άγχος του.

Θα δούμε το παραμύθι βήμα-βήμα, κεφάλαιο-κεφάλαιο, μέρα την ημέρα…

Πώς ο πραγματευτής βαφτίστηκε διαπραγματευτής.

Εσύ κατάλαβες τι ψήφισες τον Γενάρη;

Για όσους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάλαβαν την 25^η Ιανουαρίου δεν ψήφισαν για κυβέρνηση, αλλά για να επιλέξουν αντιπροσωπεία διαπραγμάτευσης με εντολή την παραμονή μας στο Ευρώ. Για να το πούμε και αλλιώς την 25^η Ιανουαρίου δεν είχαμε βουλευτικές εκλογές, αλλά, απλώς ένα δημοψήφισμα.

Αυτό, τουλάχιστον, συμπεραίνουμε από τις δηλώσεις αρκετών κυβερνητικών βουλευτών και  υπουργών, αλλά και των εντεταλμένων να διαπραγματευτούν.

Πιο πρόσφατη η δήλωση του Τσακαλώτου, επικεφαλής της αντιπροσωπείας «διαπραγμάτευσης», ο οποίος διατύπωσε ρητά το δίλημμα της κάλπης των βουλευτικών εκλογών που, τελικώς, ήταν δημοψήφισμα. Η εντολή μας δεν ήταν για έξοδο από το Ευρώ, εννοώντας, δηλαδή, ότι δεν ψηφίσαμε για κυβέρνηση, αλλά για νόμισμα: Ευρώ ή Δραχμή;

Καταρχήν, κ. Ευκλείδη μου, οι βουλευτικές εκλογές έχουν μία και μόνη εντολή σαφέστατη. Να κυβερνήσεις με βάση το πρόγραμμά σου και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτό που εξαγγέλθηκε στη Θεσσαλονίκη μετά τυμπανοκρουσιών από τα ίδια τα χείλη του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα. Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι το νόμισμα είναι δευτερεύων παράγοντας και το αποδέχεσαι εφόσον σου επιτρέπει να εφαρμόσεις το πρόγραμμά σου που κατέθεσες στον λαό μόλις λίγες ημέρες πριν διεκδικήσεις την ψήφο του.

Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς ερμηνείες, μα θα μου πεις εσείς δεν το κρύψατε. Από την πρώτη κιόλας εβδομάδα ερμηνεύατε το «μήνυμα της κάλπης και την εντολή του λαού». Για να κατακτήσετε και μία παγκόσμια πρωτοτυπία. Να γίνετε η πρώτη κυβέρνηση που αναλαμβάνει μέσω δημοψηφίσματος για να εφαρμόσει ένα «Ναι» ή ένα «Όχι» και όχι για να εφαρμόσει ένα πλήρες πρόγραμμα διακυβέρνησης μιας χώρας.

Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε στο πραγματικό του μέγεθος τον κίνδυνο απαξίωσης της λαϊκής εντολής για διακυβέρνηση μα, δυστυχώς, πρέπει να σε ενημερώσω ότι η μετάφραση της ψήφου σε εντολή για παραμονή στο Ευρώ και μόνον είναι απαξίωση…

Βεβαίως, εσείς κρύψατε επιμελώς, από τους αριστερούς ψηφοφόρους σας που δεν θέλουν το Ευρώ και απεικονίζονται στο 1/3 του συνόλου, βάσει δημοσκοπήσεων, ότι θα εκλεγείτε για να κρατήσετε αυτή την ταλαιπωρημένη κοινωνία στον κύκλο των δυναστών της και στο Ευρώ παρότι αυτοί δεν το ζητούσαν.

Και θα μου πεις και πάλι, πότε είπαμε ο Αλέξης ή εγώ ή όποιος άλλος από το οικονομικό επιτελείο όχι στο Ευρώ; Ακόμα και πάση θυσία. Όταν μας ρωτούσατε εμείς απαντούσαμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βγούμε από το Ευρώ.

Κι έτσι σήμερα ούτε χνούδι δεν σηκώνεται από τις δηλώσεις του Πανούση ούτε μάγουλο κοκκινίζει από την ταύτιση με τους ταξικούς αντιπάλους και τους εκπροσώπους τους (το τελευταίο σας ανέκδοτο ήταν αυτό) και ακούμε και από τα ΜΜΕ σας να προβάλλουν στα δελτία τους και την σημερινή συγκέντρωση των -«ευρωπαϊστών» κατ’ εσάς, ευρωλάγνων κατ’ εμέ- φίλων του Ευρώ στο Σύνταγμα.

Σφυρίξτε όλοι μαζί για να τρομάξετε ακόμα περισσότερο την καθημαγμένη (sic) αυτή κοινωνία…

Ρήξη! Μη φας, έχουμε γλαρόσουπα…

Κι ας υποθέσουμε ότι πήγαμε σε ρήξη. Τι να την κάνουμε τη ρήξη τώρα, Αλέξη; Και ποιος να την αντέξει; Και ποιος να βγει να σε συντρέξει όταν επί μήνες του τα είχες όλα κλειστά και σκοτεινά; Μετά βίας μπορεί να πιστέψει ότι είναι πραγματική και όχι θεατρική. Κι αυτό γιατί εσύ, σύντροφε Αλέξη, παίζεις με την κρυφή διπλωματία και του εντείνεις την αίσθηση του στημένου.

Κι έτσι, σύντροφε Αλέξη, με απλές κινήσεις και λίγα λόγια, κατάφερες ένα μεγάλο χτύπημα. Πάει το αγωνιστικό φρόνημα, πάει η κινηματική διάθεση. Άλλωστε, τα κινήματα με τον υπουργό σου ΠροΠο τα κυνηγάτε αλύπητα και με τους υπόλοιπους υπουργούς σου τους δίνετε να καταλάβουν πόσο ανόητοι –για να μην χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό βαρύτερο- ήταν να πιστέψουν ότι κάτι θα άλλαζε.

Χρυσός στη Χαλκιδική, διόδια, δημόσια περιουσία…

Εσύ μετέφρασες την εντολή (και) για ρήξη σε εντολή παραμονής στο Ευρώ.

Εσύ ξεκίνησες διαπραγμάτευση που στην ουσία ήταν παράκληση. Και ο λαός σε παρακολουθούσε, Αλέξη, μην απατάσαι.

Εσύ έδωσες το μάθημα ότι διαπραγμάτευση σημαίνει συνεχής υποχώρηση.

Εσύ ξέχασες την οποιαδήποτε μονομερή ενέργεια κι εσύ ξέχασες το θράσος του ανθρώπου που αγαπάει την ελευθερία και την ανεξαρτησία εξαντλώντας την μονάχα ως στυλιστική έκφραση χαριεντιζόμενος με τον Ζαν Κλωντ… Μία γραβάτα, μία σφαλιάρα κι η χώρα μου.

Εν ολίγοις, διαπραγμάτευση σημαίνει πάρε τη γραβάτα μου να δεις πόσο σου πάει κουτό κι ανόητο παιδί που μας το παίζεις χύμα.

Και μένω στην εικόνα γιατί αυτή Αλέξη μου μιλάει στον λαό όταν δεν του μιλούν τα λόγια. Κι εσύ σύντροφε Αλέξη, τα λόγια σου τα μάσαγες και τα έκανες πανάκριβα και τα προσάρμοζες κατά πώς σου ερχόταν ευκολότερο.

Και μένω στην εικόνα γιατί όποιος θέλει να διαπραγματευτεί βαράει όχι μονάχα χέρι αλλά και πόδι στο τραπέζι. Και δεν χασκογελάει με αστειάκια φεουδάρχη προς τον υπηρέτη. Του ρίχνει μια κοφτή ματιά και συνεχίζει, σύντροφε Αλέξη.

Εσύ, σύντροφε Αλέξη, ξέχασες το δικαίωμα στην μονομερή ενέργεια και στο εντόπισαν ακόμα και οι ηπιότεροι των ηπιότερων συντρόφων σου. Ακόμα κι ο Νίκος Φίλης. Κι αν συνεχίσεις έτσι, Αλέξη, ακόμα κι αυτός ο Γιάννης ο Μπαλάφας θα τραβάει τα μαλλιά του με το πόσο μνημόνιο δέχθηκες και πόσο ακόμα έβαλες.

Εσύ, σύντροφε Αλέξη, άκουγες τον υπουργό σου να λέει από βήματος Βουλής ότι το 70% του μνημονίου είναι αποδεκτό και ωφέλιμο και πάμε να διαπραγματευτούμε στο υπόλοιπο 30% της διαδρομής για να συναντηθούμε κάπου κι έφτασες τη συνάντηση στο 95% ως τώρα, γιατί ποιος ξέρει πόσα ισοδύναμα θα βρεις ακόμα να σερβίρεις; Και σου θυμίζω, μόλις μια εβδομάδα πριν τις εκλογές αυτό το μνημόνιο καταργούσες με ένα νόμο σε ένα βράδυ. Το ίδιο μνημόνιο που και πάλι ο Νίκος Φίλης αποκάλυψε ότι δεν μπορείτε να το καταργήσετε παρά μόνο σε βάθος χρόνου.

Και μιας και είπα ισοδύναμα, εσύ σύντροφε Αλέξη, άκουγες τα μέλη και στελέχη σου να χλευάζουν τον Φώτη Κουβέλη όταν έμπαινε στη συγκυβέρνηση και ψήφιζε μνημόνια μιλώντας για ανάγκη ισοδυνάμων. Και μ’ αυτόν τον εμπνευστή των ισοδύναμων, σύντροφε, έσπευσες να εναγκαλιστείς προ εκλογών και να συναντηθείς λίαν προσφάτως. Γιατί άραγε να συναντιέσαι με τον εκπρόσωπο του 0,3% του εκλογικού σώματος; Μήπως για να τον βάλεις στην κυβέρνηση όπως και τον Πανούση;

Κι εσύ σύντροφε Αλέξη έκανες τη διαπραγμάτευση ανέκδοτο στα χείλη του λαού. Και ξέρεις γιατί την περιγελάει ο λαός; Και ξέρεις γιατί δεν περιμένει τίποτα; Γιατί ΚΑΙ εσύ σύντροφε Αλέξη του σέρβιρες τον φόβο και μάλιστα σε δόσεις υπερβολικές που ούτε ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος δεν τόλμησαν να του σερβίρουν ή, για να μη σε αδικώ, εσύ κατάφερες να τον περιγελάσεις τότε. Σιγά-σιγά κι η δική σου διαπραγμάτευση, Αλέξη, γίνεται το αστείο του δρόμου.

Κι αν τώρα πας σε ρήξη ποιος να σε στηρίξει, για να στο κάνω και έμμετρο;

Έφτασες να καλείς σε στήριξη για να μη βγούμε απ’ την Ευρώπη και Τετάρτη βράδυ με το καλό οι υποστηρικτές και κλακαδόροι σου θα γίνουν ένα με το Ποτάμι και τη Φώφη στην πλατεία Συντάγματος για να σώσουμε το ευρωπαϊκό ιδανικό του Ευρώ και της ανέχειας και της εκμετάλλευσης.

Κι αν πας σε ρήξη ποιος να σε πιστέψει;

Είτε πλαστή είτε καθυστερημένη είτε επιζήμια θα την πουν. Κι ένα από τα τρία θα είναι και ο χρόνος θα δείξει ποιο και γιατί.

Θα βλέπουν οι υπόλοιποι όσους σε στήριξαν με πάθος και το επόμενο ανέκδοτο θα είναι η ριζοσπαστική αριστερά σας.

Ρήξη, λοιπόν… Ε, και;

Ρήξη με την πίστη ότι παλεύοντας συντονισμένα όλα μπορούν να αλλάξουν θα είναι.

Αυριανισμός στην αριστερά

Υπάρχει μία... αλλοιωμένη αριστερά, η οποία ψυχιατρικοποιεί την πολιτική και κάνει παιχνιδάκια παραφράζοντας απαξιωτικά τα ονόματα ανθρώπων που απλώς διαφοροποιούνται από την κυβερνητική γραμμή διατυπώνοντας αυτό που κάποτε οι ίδιοι οι κυβερνητικοί ονόμαζαν Plan B.

Αλλοιωμένη αριστερά που αναφέρεται σε Παλαβίτσες και Παλαβάνους, σε πιωμένους και άλλα φαιδρά, λαϊκιστικά και άκρως φασιστικά, άρα και επικίνδυνα.

Και με αυτή την αλλοιωμένη αριστερά που βρωμάει αυριανισμό, δυστυχώς, βλέπω με λύπη μου να συμφωνούν ακόμα και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και άνθρωποι που βρέθηκαν στα ψηφοδέλτιά του τόσο στις αυτοδιοικητικές εκλογές όσο και τις βουλευτικές.

Μαθαίνουμε, επίσης, από δεκάδες καταγγελίες μελών των Οργανώσεων Μελών του ΣΥΡΙΖΑ ότι το φαινόμενο δεν μένει μόνο στα social media, αλλά εξελίσσεται με την ίδια ένταση και μέσα στις οργανώσεις.

Τώρα, θα πείτε, γιατί να με ξενίζει αυτό όταν ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει μία κυβέρνηση με Παπαγγελόπουλο και Πανούση και ο υπερυπουργός του Νίκος Παππάς εκβιάζει την κομματική υπακοή και πειθαρχία απειλώντας όποιον διαφωνεί;

Γιατί να μου προκαλεί απορία όταν αρθρογράφος στην Αυγή χαρακτηρίζει τους διαφωνούντες έντομα;

Και πολύ περισσότερο, γιατί να απορώ όταν αυτή η ίδια αλλοιωμένη αριστερά βρίσκεται επί των επάλξεων για να λοιδορήσει την Ζωή Kωνσταντοπούλου ενώνοντας τη φωνή της με τα γαβγίσματα των αντιπάλων της, κάνοντας αστειάκια με τη θηλυκότητά της, κατηγορώντας την για υπέρμετρη φιλοδοξία και την ίδια στιγμή ετοιμάζεται να δεχθεί στις τάξεις της αυτούς που την αποκαλούσαν τρομοκρατική και επικίνδυνη, όπως τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ;

Υπέρ θεσμών και εστιών

Έπρεπε να το είχαμε καταλάβει από την... ύφεση του λεξιλογίου ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ερχόταν για να ανατρέψει ούτε να καταργήσει οτιδήποτε.

Ήταν το μνημόνιο που σκιζόταν, μετά το καταργούσε με ένα νόμο σε μία νύχτα, όπως ακριβώς είχε επιβληθεί, μετά θα αυτοκαταργείτο από την ψήφο του λαού, μετά δεν θα υπήρχε για αυτούς (προσοχή, για αυτούς), μετά θα γινόταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης και μετά κάτι που απλώς δεν μπορεί να καταργηθεί, αλλά πρέπει να ζήσεις με αυτό.

Ήταν η εντολή των εκλογών που ήταν η ελπίδα που επιτέλους έφτασε (αλλά παρέμενε ελπίδα και δεν γινόταν πραγματικότητα –πρόσεξέ το κι αυτό), μετά έγινε εντολή διαπραγμάτευσης για διαγραφή χρέους, μετά εντολή διαπραγμάτευσης για παραμονή στο ευρώ.

Ήταν το ευρώ για το οποίο δεν θα κάναμε καμιά θυσία κι ήταν το ευρώ που δεν θα το κρατούσαμε πάση θυσία για να γίνει το Ευρώ έξω από το οποίο δεν μπορείς να ζήσεις. Έτσι, θα κάνεις μία θυσία να αντέξεις ακόμα εννέα μήνες κι αυτό δεν θα είναι δα και πάση θυσία (συμφωνείς, υποθέτω).

Ήταν το συνεδριακό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, μετά έγινε το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και μετά το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών που δεν μπορεί να ξεκινήσει αν δεν ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση κι ήταν η διαπραγμάτευση που κατέληξε σε ανάγκη συμφωνίας.

Ήταν η τρόικα, οι δανειστές, οι τοκογλύφοι που μετά έγιναν θεσμοί και έπειτα εταίροι. Κι έπρεπε να αντιληφθούμε ότι ομιλούμε για θεσμούς ώστε να αποκτήσουν και το απαραίτητο πρεστίζ. Άλλο η τρόικα και άλλο οι θεσμοί. Θεσμός είναι η Βουλή, η δικαιοσύνη… Υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν θεσμό και την αστυνομία και τον στρατό. Και, ναι, είναι υπουργοί.

Ήταν κι η πρώτη φορά αριστερά που ελέω εκλογικού αποτελέσματος (αλήθεια;) έγινε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και εξόδου από την ανθρωπιστική κρίση. Μετά έγινε κυβέρνηση διατήρησης του Ευρώ.

Ηταν κι η πρώτη φορά αριστερά που θα κουνούσε το μαντήλι στο παλιό και θα έβγαζε τη γλώσσα στο σύστημα. Μετά ακούμπησε επάνω του συνθέτοντας το φθαρμένο με το διεφθαρμένο και το άφθαρτο σε έναν αχταρμά γιατί το σύστημα δεν πέφτει αν δεν το καταλάβεις ή, μήπως, αν δεν το αγαπήσεις; Και στο σύστημα αν μόνο βγάλεις γλώσσα τη βγάζεις για να το αγγίξεις. Να το γλείψεις, κοινώς.

Ήταν και το Plan B που μοιάζει να ήταν Plan A και γι’ αυτό δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί…

Ήταν και μία αριστερά της σύνθεσης, μετά έγινε αριστερά της σωφροσύνης, μετά της υπακοής, των απειλών, του μπάτσου, μετά απλώς έπαψε να είναι αριστερά.

Ήταν και ένα αριστερό κόμμα που έπεσε υπέρ θεσμών και εστιών…

Να ζήσουμε να το θυμόμαστε…